Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1890–1976), inżynier, architekt, przemysłowiec, taternik.
Urodził się 27 września 1890 r. w Warszawie. Był synem Kazimierza Ludwika oraz Anny z Temlerów. Rodzina Schielów wywodziła się z Turyngii – przybyła do Polski na przełomie wieków XVIII i XIX. Aleksander ukończył Szkołę Edwarda Rontalera oraz studia na Wydziale Architektury w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu. Pracował w rodzinnej firmie Zjednoczonych Browarów Warszawskich Haberbusch i Schiele, jako członek zarządu i dyrektor. Z zamiłowania był taternikiem, działał aktywnie w Polskim Towarzystwie Tatrzańskim, Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym oraz Górskim Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym. Zdobywał szczyty zarówno w Tatrach, jak i w Alpach. Pisał artykuły i książki o alpinizmie i narciarstwie. Wraz z bratem Kazimierzem założył w Zakopanem pierwszą w Polsce Mechaniczną Wytwórnię Nart „Bracia Schiele i Spółka”. W czasie okupacji odmówił podpisania volkslisty, działał w AK, wykorzystując teren browarów do działań konspiracyjnych – m.in. aprowizacji getta, ćwiczeń żołnierzy. Po wojnie pracował przy odbudowie warszawskich zabytków, m.in. pałacu Blanka. Uczestniczył także w odbudowie zniszczonego browaru, a po nacjonalizacji został jego dyrektorem administracyjnym – był jednym z nielicznych byłych właścicieli zatrudnionych wówczas we własnym przedsiębiorstwie, w dodatku na wysokim stanowisku. Zmarł 6 kwietnia 1976 r. w Konstancinie.

[Na podstawie: Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie. Zmarli i ich rodziny, Warszawa 1989; Ewangelicy Warszawscy w walce o niepodległość 1939–1945, Warszawa 2007]