Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1875–1933), minister poczt i komunikacji II Rzeczypospolitej.

Urodził się w Zduńskiej Woli. Jego pradziad Jerzy Boerner przybył prawdopodobnie po trzecim rozbiorze do Płocka z Saksonii. Ojciec, Edward Ignacy, pastor ewangelicko-augsburski, walczył w powstaniu styczniowym. Ignacy uczęszczał do rządowej szkoły realnej w Kaliszu, gdzie brał udział w tajnych kółkach samokształceniowych. Studia techniczne rozpoczął w Darmsztadzie. W 1898 r. został przyjęty do sekcji Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich, ekspozytury zagranicznej PPS. W 1902 r. z tytułem inżyniera przybył do Warszawy i kontynuował działalność w PPS. Wyjechał do Ostrowca, gdzie w 1905 r. stanął na czele tzw. republiki ostrowieckiej, powstałej po wycofaniu się wojsk rosyjskich z terenu powiatu. Po upadku rewolucji w 1906 r. uciekł do Galicji, a następnie do Frankfurtu nad Menem, skąd jednak został wydalony. Po powrocie do Galicji wstąpił do Związku Walki Czynnej, a w sierpniu 1914 r. z Pierwszą Kompanią Kadrową wyruszył na front. W latach 1914-1915 był oficerem do zadań specjalnych Józefa Piłsudskiego oraz służył w oddziale wywiadowczym I Brygady Legionów. Brał udział w bitwie z Rosjanami pod Kostiuchnówką jako dowódca saperów. W wyniku odmowy przysięgi na wierność państwom centralnym wraz z innymi oficerami Legionów zostaje w lipcu 1917 r. internowany w niemieckim obozie dla jeńców w Beniaminowie pod Warszawą. Po uwolnieniu w czerwcu 1918 r. objął funkcję szefa oddziału wywiadowczego w Komendzie Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 r. w imieniu Piłsudskiego prowadził negocjacje z niemiecką Centralną Radą Żołnierską, w wyniku osiągniętego porozumienia 12-tysięczny garnizon niemiecki pokojowo opuścił Warszawę. Pozostawiona wtedy przez Niemców broń i amunicja zasiliła arsenały powstającego Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił rozmaite wyższe funkcje w sztabach wojskowych. Po jej zakończeniu działał nadal w strukturach państwowych. W latach 1923–1924 był attaché wojskowym w Moskwie. Później wstąpił do Wyższej Szkoły Wojskowej i otrzymawszy dyplom oficera sztabu generalnego, został szefem Wydziału Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu w randze pułkownika. W latach 1929–1933 sprawował funkcję ministra poczt i telegrafów. Był także inicjatorem utworzenia na terenach podwarszawskiej wsi Babice osiedla mieszkaniowego dla pracowników resortu łączności, nazwanego od jego nazwiska Boernerowem, które istnieje do dziś. Zmarł 12 kwietnia 1933 r.

[Na podstawie: biogram autorstwa Leona Wasilewskiego, Polski Słownik Biograficzny, Jerzy Kochanowski, Zapomniany prezydent. Życie i działalność Ignacego Boernera. 1875–1933, Warszawa 1993]