Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1918-1988) – lekarz ortopeda.

Urodził się 18 grudnia 1918 r. w Kłomnicach k. Radomska, w rodzinie ewangelicko-augsburskiej, był synem Adolfa (ur. 1890 r.) i Stefanii z Wańtuchowiczów (ur. 1892). Rodzina Daabów pochodzi z okolic Reinheim w Niemczech (Hesja), kolebką rodu jest miasteczko Groß Bieberau. Przodek Janusza, mistrz stolarski Johann Sebastian Daab, przybył do Królestwa Polskiego w 1838 r. Wraz z rodziną - żoną Anne Kathariną Rothenhäuser i 8-giem dzieci - osiedił się w Bednarach k. Sochaczewa. Nazwisko Daab jest notowane w Warszawie od 1842 r., dokąd przeprowadzili się trzej synowie Johanna.

Uczęszczał do gimnazjum w Katowicach, a następnie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, które ukończył w Bolonii. We wrześniu 1939 r. brał udział w obronie Warszawy. Był nakłaniany do podpisania volkslisty. Od 1940 r. pracował w Szpitalu Ewangelickim w Warszawie jako lekarz ortopeda. Zaangażował się w działalność konspiracyjną na terenie szpitala. W 1942 r. ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych i działał w AK. Uczestniczył w powstaniu warszawskim w szeregach AK, i został ranny. Ewakuowany z powstania trafił, jako jeniec, do Obozu Oficerskiego w Murnau. Po zakończeniu II wojny św. utworzył szpital urazowo-ortopedyczny dla górników w Piekarach Śląskich, którego był ordynatorem, następnie jego dyrektorem (obecnie: Wojewódzki Szpital Chirurgii Urazowej im. Janusza Daaba). Razem z nim pracowała żona Anna, lekarz rentgenolog. Janusz Daab był człowiekiem szanowanym i znanym z troskliwej opieki w stosunku do pacjentów i personelu. Wynalazł metodę stabilizacji urazów kręgosłupa płytką zębatą nazwaną "Płytką Daaba". Jest patronem ulicy w Piekarach Śląskich, jego imię nosi też Fundacja Paraplegii im. dra Janusza Daaba. Zmarł 22 lutego 1988 r. i został pochowany na cmentarzu w Piekarach Śląskich.

[Na podstawie: Ewangelicy Warszawscy w walce o niepodległość 1939–1945, Warszawa 2007; wikipedia.pl]