Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(ok. 1750 - 1831) podpułkownik WP, kwatermistrz generalny Legionów Polskich.

Pochodził z rodziny saskiej, zamieszkałej w Polsce. Wysłany na naukę do kolegium w Kamenz (Górne Łużyce) zaprzyjaźnił się z Janem Henrykiem Dąbrowskim. Po ukończeniu szkoły pięć lat spędził w wojsku duńskim, po czym dostał się do regimentu austriackiego. Uważał się za Polaka, wziął udział w powstaniu 1794 r. jako kapitan w batalionie municypalnym warszawskim Jana Rafałowicza. Po upadku powstania bezskutecznie starał się wstąpić do rewolucyjnej armii francuskiej. Na wieść o tworzeniu Legionów Polskich zgłosił się do generała Dąbrowskiego, który w sierpniu 1797 r. mianował Pflugbeila kapitanem kwatermistrzem I batalionu 1 Legii w Bolonii. W następny roku został przeniesiony do Rzymu do kancelarii sztabu, został członkiem legionowego sądu wojennego. Zarzucano Pflugbeilowi, że jest wręcz ślepo oddany Dąbrowskiemu, który z kolei traktował go jak członka rodziny.

Po upadku Napoleona Pflugbeil przeniósł się do Królestwa Polskiego. Dzięki protekcji Dąbrowskiego został dowódcą 3. kompanii weteranów stacjonującej w woj. kaliskim. Często odwiedzał Dąbrowskiego, a od 1816 r. pomagał generałowi w opracowaniu nowej wersji dziejów Legionów Polskich, które w polskiej wersji językowej zostały opublikowane w 1864 r. pod tytułem „Jenerała J. H. Dąbrowskiego pamiętnik wojskowy Legionów Polskich we Włoszech...”. Zmarł w 26 sierpnia 1831 r. stanie bezżennym. Został pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.

[Na podstawie PSB t. 25, hasło opracował Jan Pachoński oraz Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, Warszawa 1989.]