Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

Pl. Zamkowy 4

Początki Zamku Królewskiego sięgają XIV w. Rozbudowywany za czasów Zygmunta III Wazy, uzyskał wówczas kształt zamkniętego pięcioboku. Od XVI w. wieku był siedzibą władz Rzeczypospolitej -  rezydencją królewską, miejscem obrad Sejmu, centrum administracyjnym i kulturalnym kraju. Zniszczony w połowie XVII w. podczas wojen ze Szwecją, świetność odzyskał w wieku XVIII. W okresie panowania saskiej dynastii Wettynów przy jego przebudowie pracowali architekci niemieccy sprowadzeni z Saksonii: Johann Friedrich Karcher, Joachim Daniel Jauch, Carl Friedrich Pöppelmann oraz Jan Krzysztof Knöffel; dekoracje rzeźbiarskie tworzył Jan Jerzy Plersch. Za panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego kolejne projekty przebudowy zamku tworzył Efraim Szreger, a efektowne dekoracje zamkowych sal wykonywali m.in.: Jan Bogumił Plersch oraz Jan Chrystian Kamsetzer. Po upadku Powstania Listopadowego zamek stał się rezydencją namiestników królestwa, a pod koniec XIX w. generał-gubernatorów. W latach 1920–1922 był siedzibą Naczelnika Państwa, w latach 1926–1939 rezydencją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Spalony i ograbiony przez Niemców w 1939 r., niemal doszczętnie zniszczony w 1944 r. W latach 1971-1988 został odbudowany i zrekonstruowany.