Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1792–1837), fabrykant fortepianów.
Urodził się 16 maja w Hohenstein w Prusach (obecnie Olsztynek w województwie warmińsko-mazurskim). Był synem Andrzeja, „szyrmajstra” osiadłego w Warszawie, i Ewy z Pohlów. Gdy został czeladnikiem stolarskim, opuścił Warszawę i udał się na wędrówkę po Europie. Po kilku latach powrócił z patentem fortepianmistrza i organmistrza. Przy ul. Mazowieckiej 1352 założył wytwórnię fortepianów. W tym czasie wystąpił do władz miejskich z propozycją utworzenia zgromadzenia organmistrzów. W 1824 r. razem z Augustem Fidelisem Brunnerem zbudował instrument zwany melodipantaleonem. W swoim zakładzie wytwarzał szeroką gamę instrumentów: melodikordiony, choraliony, orchestriony oraz eolimelodikony, jednak po roku 1825 ograniczył się do produkcji fortepianów skrzydłowych według wzorów wiedeńskich lub angielskich. Instrumenty Buchholtza były cenione zarówno przez amatorów, jak i przez wirtuozów. Fortepian, na którym młody Fryderyk Chopin uczył się gry, został uwieczniony w wierszu Cypriana Kamila Norwida. Instrument stał w mieszkaniu siostry Fryderyka, Izabeli Barcińskiej przy ul. Nowy Świat 67/69. Z okna tego mieszkania rzucono w 1863 r. bombę w kierunku przejeżdżającego namiestnika Fiodora Berga. Podczas przeszukania przez kozaków fortepian Chopina został wyrzucony przez okno. Fryderyk Buchholtz zmarł 15 maja 1837 r. w Warszawie i spoczął na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim. Firma przejęta przez syna Juliana splajtowała w 1850 r.

[Na podstawie: Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie. Zmarli i ich rodziny, Warszawa 1989] Rycina - zbiory Biblioteki Narodowej