Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1842-1894), prawnik.

Urodził się 13 czerwca w Przasnyszu, jako syn tamtejszego pastora ewangelicko-augsburskiego Franciszka Emila (1809-1852) i Natalii Karoliny z Herbstów (1814-1881). Lauberowie wywodzili się z Augsburga i Ratyzbony, byli rodziną wyznania luterańskiego, która przez kilka pokoleń wydawała pastorów ewangelickich – dziadkiem Maurycego był Karol Benjamin (1778-1835), superintendent kościoła ewangelicko-augsburskiego.

Po ukończeniu Gimnazjum Realnego w Warszawie studiował na Wydziale Prawnym Uniwersytetu w Petersburgu. Angażował się wówczas w sprawy polonijne. W imieniu studentów swojej uczelni zamówił w petersburskim kościele Św. Katarzyny nabożeństwo żałobne ku czci pięciu poległych podczas manifestacji politycznej w dniu 27 lutego 1861 r. w Warszawie. W nabożeństwie oprócz Polaków wzięli także udział studenci i wykładowcy rosyjscy.

Po powrocie do Warszawy pracował w sądownictwie stopniowo awansując. Podczas powstania styczniowego pełnił funkcję zastępcy, a potem sekretarza w Wydziale Skarbu Rządu Narodowego, za co został aresztowany i zesłany w głąb Rosji. Po powrocie z zesłania pracował w sądownictwie dopracowując się w 1883 r. stanowiska radcy Prokuratorii Królestwa Polskiego.

Ożenił się z Izabelą Ludwiką z Lentzkich (1847-1890), z którą miał pięcioro dzieci. Zmarł 30 października 1894 r. i został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie. Był właścicielem części Grochowa pod Warszawą.

[Na podstawie:  Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach. T. 2, Warszawa, 1934; Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, Warszawa 1989.]