Otton Fryderyk Krenz
(1890–1962) ksiądz wyznania ewangelicko-augsburskiego, opiekun młodzieży ewangelickiej, publicysta.
Urodził się 3 stycznia 1890 r. w Zduńskiej Woli. Jego rodzicami byli Karol i Emilia z Seidlów, oboje wyznania ewangelicko-augsburskiego. Po ukończeniu szkoły średniej o kierunku handlowym w Łodzi studiował teologię ewangelicką na Uniwersytecie w Dorpacie (dziś Tartu w Estonii). Posługę kapłańską zaczął jako wikary w Parafii Ewangelicko-Augsburskiej Świętej Trójcy z Łodzi; w okresie I wojny światowej był proboszczem w Gródźcu i Zagórkowie. Już jako młody ksiądz angażował się w działalność społeczną, m.in. organizując polskie szkolnictwo na podległym mu terenie. Zaangażowanie w pracę pedagogiczną kontynuował po otrzymaniu probostwa w Nieszawie, pełnił wówczas m.in. funkcję prezesa Dozoru Szkolnego w powiecie nieszawskim.
W 1930 r. został powołany do Warszawy na stanowisko prefekta Parafii Świętej Trójcy, obejmując opieką duszpasterską młodzież ewangelicką uczącą się w szkołach średnich stolicy. Założył i wydawał czasopismo „Młody Ewangelik” przeznaczone dla uczniów szkół warszawskich i łódzkich, pełnił także funkcję kierownika literackiego czasopisma „Na wyżyny”, członka Komisji Programowej i Podręcznikowej przy Szkolnym Kuratorium Okręgu Warszawskiego, był współzałożycielem Federacji Ewangelików Polskich.
Na początku października 1939 r. został wezwany do siedziby gestapo w Al. Szucha i był nakłaniany do podpisania volkslisty. Ponieważ odmówił, został aresztowany, uwięziony, a następnie trafił do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Jesienią 1940 r., wraz z grupą kilku duchownych, został zwolniony. Po powrocie do Warszawy zajął się organizacją tajnego nauczania dla uczniów Prywatnego Męskiego Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Reja Zboru Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie. W czasie powstania warszawskiego sprawował opiekę duszpasterską nad ludnością cywilną i powstańcami Śródmieścia, a swoją posługę prowadził w prywatnych mieszkaniach. Powstanie warszawskie zabrało jego żonę i córkę - Eleonora z Angersteinów Krenzowa (żona pastora) i Hanna Krenzówna (córka) zginęły przysypane gruzami w piwnicy kamienicy Wedlów przy ul. Szpitalnej 6. Wojnę przeżył syn pastora - Jan, który został później znanym kompozytorem i dyrygentem.
Po wyzwoleniu ksiądz Otton Krenz był administratorem licznych parafii, m.in.: w Piotrkowie Trybunalskim, Radomsku, Rawie Mazowieckiej, Komocinie, Tomaszowie Mazowieckim. Ostatecznie jednak powrócił do Warszawy, gdzie pełnił opiekę duszpasterską nad parafiami pozawarszawskimi, a także ponownie objął funkcję prefekta Parafii Świętej Trójcy, m.in. opiekuna Koła Młodzieży Ewangelickiej i Szkółki Niedzielnej przy Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Warszawie. Organizował zjazdy ogólnopolskie dla młodzieży, obozy wypoczynkowe, kolonie dla dzieci, otaczał opieką młodzież, która w czasie II wojny światowej straciła jedno z rodziców. Angażował się w różne dziedziny życia Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego: pisał biuletyny, śpiewniki, podręczniki do nauki religii, publikował liczne artykuły w czasopismach ewangelickich, pełnił także rozmaite funkcje w Naczelnej Radzie Kościoła. W 1954 r. został odznaczony Kościelnym Krzyżem Zasługi nadanym przez Naczelną Radę Kościoła. Zmarł 26 listopada 1962 r. Został pochowany na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.
